Dordogne, Franse kloosterboeven en een nieuw raam voor Glimpie

De Dordogne is heerlijk. We staan aan de rivier op een camping en het is prachtig weer. Na wat luieren besluiten we toch dat het tijd is voor wat actie. We lopen met de SUP op de rug een stuk stroomopwaarts, pompen hem op aan de oever en gaan dan de Dordogne op. Met z’n tweeën zitten we erop en het is af en toe erg ondiep. De vin hebben we er al niet aan gezet en met onze voeten tasten we de bodem af. Als er teveel keien uitsteken stappen we even af en waden een stukje door de rivier. Er zitten ook een aantal leuke stroomversnellinkjes in en gelukkig gaat dat goed. Na een tijdje komen we weer bij de camping uit. De volgende dag maak ik een mooie wandeling in de omliggende heuvels. JD blijft met z’n geblesseerde knie maar even in het dal. Na drie nachtjes relaxen, trekken we verder naar het oosten. We rijden naar een plek die we als krabbeltje op de kaart genoteerd hebben vorig jaar, omdat we er toen op doorreis langskwamen en toen niet stopten, maar het er wel mooi vonden. Mooi is het er zeker en we belanden op een simpele, maar prima camping in een gehuchtje aan een rivier, tussen de inmiddels steeds hoger wordende bergen. We zijn in de regio tussen Chambéry en Grenoble. We maken een wandelingetje door de omgeving en treffen hier groene weilanden, bossen, grotten en uitstekende pieken. De volgende dag besluiten we een nabijgelegen klooster van dichterbij te gaan bekijken. Glimpie wordt geparkeerd op een klein parkeerplaatsje. Een monnik op een shovel rijdt voorbij en zegt vriendelijk gedag. Hij wijst ons waar we niet met de auto, maar wel lopend heen mogen, het is tenslotte een stiltegebied. We lopen richting klooster, eromheen en weer terug. We hebben Glimpie ongeveer anderhalf uur alleen gelaten en omdat hij er bij terugkomst van de wandeling zo mooi bij staat in de natuur, wil ik een foto maken. Dan zie ik tot mijn grote schrik dat het raam aan de bijrijders kant gesloopt is. Ik open de deur en zie dan de ravage. Alle kastjes open. Overal glas. Meteen zie ik dat mijn rugzak weg is. JD is er inmiddels ook en samen ontdekken we dat de Franse kloosterboeven ook de drone en onze camera hebben gestolen. Normaal neem ik mijn rugzak óveral mee naar toe, nu dus een keertje niet... Portemonnee met pinpassen, creditcards en rijbewijs weg en ook nog wat andere spullen die in die tas zaten, wat stom!!! Gelukkig had ik wel onze gezamenlijke portemonnee en onze paspoorten in de rugzak van JD gedaan voordat we gingen wandelen... Oja, de koektrommel met foto’s van mijn familie erop met allemaal lekkernijen erin is ook meegenomen. Boos zijn we vooral. Op onszelf dat ik m’n tas niet heb meegenomen en boos op degene die het nodig vindt om iets te vernielen en spullen mee te nemen... Maarja, daar hebben we weinig aan, dus we gaan naar de politie om aangifte te doen, bellen de verzekering en de Carglass om Glimpie te laten fiksen. De politie is tussen de middag dicht en eenmaal open zijn we er nog ruim twee uur zoet. Glimpie krijgt een tijdelijke plexiglas ruit voor één dag en een dag later rijden we naar Grenoble voor een nieuwe echte. De route naar Grenoble maken we dan maar extra mooi door allemaal binnenweggetjes te nemen. Mooie fietscolletjes die we dan vandaag helaas maar met de auto doen. De Carglass levert goed werk en we krijgen nog nieuwe ruitenwissers mee ook. Klaar. Vergeten, dat gedoe. Morgen gaan we weer verder. En dan hopen we dat we Glimpie af en toe nog ergens durven te parkeren. 

We overwegen een fictieve hond. Zo eentje die heel waaks is. En die op onze camper past als we er niet zijn. Joppe lijkt ons een leuke naam, want je bent toch niet helemaal Joppe als je een fictieve hond moet bedenken om je camper te beschermen... maarja. We hebben al kauwstokjes gekocht. De verpakking ligt al op het dashboard. Nu nog een drinkbak voor bij de deur en een hondenriem voor aan de deurhendel. En zo’n lelijke sticker, met ‘hier waak ik’ erop. Of gewoon een plaatje van een hond met scherpe tanden..., want die Fransen spreken toch nog steeds voornamelijk Frans...

Op naar Italië!

Tot de volgende keer, liefs JanDirk en Marank