Met de 4x4 door de duinen, zeeleeuwen, inheemse stammen en watervallen

5 maart 2022 - Opuwo, Namibië

Vanuit Sesriem gaat de reis naar het noorden. In Solitaire eten we heerlijke appeltaart en vervolgens rijden we de 230 km naar Walvisbaai voornamelijk over gravelwegen. In Walvisbaai is het een stuk koeler, een graadje of 24. Lekker. We hebben een prima camping, het plaatsje zelf is niet heel bijzonder, dus na een hardlooprondje, het bekijken van de zoutwinning en de flamingokolonie, gaan we  naar het nabijgelegen Swakopmund. Dit is qua uitstraling een stuk gezelliger plaatsje, wel gek om overal Duitse gebouwen en restaurants met Biergarten tegen te komen. We hebben een luxe camping met ruime eigen badkamer naast onze auto met daktent. Twee nachten blijven we hier en op de tussenliggende dag doen we een excursie. We twijfelden even, want wel iets boven budget. Maar we zijn achteraf blij dat we het toch gedaan hebben: de 4x4 tour naar Sandwich Harbour. We worden opgehaald van de camping en vertrekken naar Walvisbaai. Daar ontmoeten we de Zwitserse medereizigers die ook mee gaan met deze tour. Sandwich Harbour is dé plek in Namibië waar de enorm hoge duinen rechtstreeks in zee uitkomen. Het strand is zo smal dat de auto er bij laag water nét langs kan rijden. Buiten het feit dat je een permit nodig hebt voor het gebied, moet je ook wel weten wat je doet, de zee heeft al meerdere auto’s vast laten lopen. We stoppen diverse keren, waaronder op een plek waar net een jaren onder het zand verdwenen houten huis weer tevoorschijn begint te komen. Er wordt ook een ijzeren vat gevonden met daarin onder andere een enorme walviswervel en andere botten. We beklimmen een hoog duin en glijden als kleine kinderen weer naar beneden. Daarna begint het echte 4x4werk en gaan we de duinen in. Geen helmgras te bekennen hier, alleen heeeeeel veel zand. En geweldig uitzicht. Onze gids weet wat hij doet en laat ons ook nog een bijzonder diertje zien, de woestijn gekko, echt heel mooi! Op de hoge toppen kijk je over de rijen duinen en de zee uit, prachtig. We lunchen aan zee en de terugweg gaat dwars over en door de duinen, geweldig. Tegen de avond zijn we pas weer terug en het zand zit overal.

Na Swakopmund gaan we naar Hentiesbaai. Daar valt weinig te beleven, behalve dat we in de buurt Cape Cross bezoeken, een zeeleeuwenkolonie van 80- tot 100duizend zeeleeuwen. In december krijgen ze jongen, dus het is er één grote massa van dieren op het land en in zee. Het ruikt er vrij intens. De herrie is ook enorm, maar het is wel geweldig om te zien en er tussendoor te lopen. Voorzichtig uiteraard, want het blijven wilde dieren. Hoewel we voornamelijk gravelwegen rijden in Namibië, wil JD graag een échte 4x4 route zelf rijden. We vinden na wat navragen nog een kaart en gaan op pad naar de Brandberg. Dit is een mooi, maar vrij uitgestorven gebied. We hebben een mooie route die goed te doen is, behalve de laatste 12 kilometer. De weg wordt nogal ruig en we hopen dat we niet lek rijden. Gelukkig komen we met voor zonsondergang bij een campsite aan. Het blijkt een rangerkamp van rhino beschermers te zijn. Door de heftige regenval twee weken terug heeft de rivier een deel van het kamp verwoest, maar nu kunnen we weer kamperen naast de rivierbedding. Achter een paar rietmatten zit een gat in de grond als wc en er is een plek waar we een braaivuur kunnen maken. Onder het genot van onze maaltijd kijken we naar de sterrenhemel die wederom zó mooi is hier. We slapen prima en hebben de volgende dag nog een stukje uitdagende weg te gaan voordat we weer op het beter begaanbare gravel terechtkomen. We rijden om de Brandberg heen en na wat stops in de prachtige natuur komen we aan bij de white lady lodge. Bij elke lodge kun je ook kamperen, dus dat doen wij. We nemen nog wel even een verfrissende duik in het zwembad. We eten er de smerigste pizza ooit, het lijkt of hij drie keer in de oven is geweest, heel taai. Nouja, we hebben weer wat binnen. De volgende ochtend bezoeken we de white lady, een bekende muurschildering in de buurt van een white lady, die geen lady is, maar een man. Dat was bij de ontdekking van de schildering eerst even verkeerd geïnterpreteerd. Die verwarring speelde de vorige eeuw blijkbaar ook wel eens. De wandeling met gids brengt ons er via een mooie route naartoe en we moeten een keer of zes een riviertje doorkruisen, want ook hier staat water. We zijn weer lekker opgewarmd, het is al wel weer een graadje of 35. We rijden verder richting Twijfelfontein maar bezoeken onderweg eerst nog het Petrified Forest, een plek waar versteende boomstammen overal verspreid te vinden zijn. JD heeft dit in de USA al eens gezien, maar het is een bijzonder idee dat die boomstammen van duizenden kilometers verderop ooit hier terecht zijn gekomen en op de bodem van een meer helemaal versteend zijn geraakt. We hebben weer een fijne kampeerplek en de braai gaat weer aan. Voor JD boerewors, voor mij paddestoelen en wat groente. De volgende ochtend bezoeken we nog wat highlights in de omgeving, waarna we een vrij heftige offroad weg naar het noorden nemen. Het wordt hier leger en leger en we komen uiteindelijk aan bij een oud Duits fort in Sesfontein dat tevens een lodge is. Dat is boven ons budget, dus we parkeren en kamperen in de tuin. We mogen het zwembad wel gebruiken en dat is heerlijk na zo’n warme dag. We raken aan de praat met de vier enige andere gasten, een Nederlands meisje, haar Afrikaanse vriend en haar ouders. Ze zijn ook een rondreis aan het maken en weten ons te vertellen dat de Epupa Falls, eerder door ons als niet bereikbaar gedacht, tóch wel bereikbaar zijn. Ineens weten we dus waar we de volgende dag heen gaan. We gaan op tijd weg, want de route is lang. De eerste 140 km gaan redelijk. We komen aan in Opuwo, waar we al kennismaken met de diverse stammen die in dit gebied wonen. Blote hangborsten zijn het straatbeeld en als we inkopen doen bij de supermarkt, zien we dat je ook daar niet perse een shirt en bh aan hoeft. Ik doe het maar wel. Ik heb tenslotte ook geen blote voeten en kettingen om mijn enkels… We halen nog even wat boodschappen en dan begint de 180 km naar het noorden, naar de grens met Angola. De weg is begaanbaar, maar wel pittig. Overal geulen en uitstekende stenen. We maken nog een uitstapje naar een Himba-village, waar de dames met blote borsten en de heren met een lapje voor wonen. Ze spreken geen Engels, dus de communicatie is wat moeizaam. Ze hebben hutjes om in te wonen en geiten, heel veel geiten. Wel bijzonder dat deze mensen nog zo echt helemaal zonder moderne middelen leven. Ze weten wel dat ze bij de toeristen met hun 4x4 wel iets kunnen halen; lucifers, water, iets te eten of geld. Hier en daar delen we wat uit, uiteindelijk komen we eind van de dag bij de Epupa Falls aan. Wat een rit. Voordat we een campsite zoeken rijden we eerst naar het uitzichtpunt. We kijken op de watervallen en Angola. Het water is door de hevige regenval stroomopwaarts behoorlijk bruin. Dat ziet er niet heel exotisch uit. Onze campsite echter wel. We parkeren tussen de palmbomen aan de rivier en zien al snel de eerste krokodil. Daarna wordt het donker, dus pas de volgende ochtend, als we met een gids een wandeling maken, zien we er meer. Naast een aantal krokodillen zien we ook diverse vogels en reptielen en de gids vertelt ons over de medicinale werking van een aantal planten die we tegenkomen. Op de terugweg kopen we bij een dame verse broodjes die net uit de oven in de tuin komen en relaxen we nog even. Ook bekijken we de watervallen nogmaals van dichtbij. Blijft indrukwekkend. De terugweg naar Opuwo gaat voorspoedig en daar hebben we een luxe campsite: prachtig uitzicht en we zijn de enige kampeerders. De overige gasten verblijven in de lodge. We koelen af in het zwembad en bereiden onze reis naar Etosha voor, waar we hopelijk veel dieren gaan zien! 

Tot de volgende keer, liefs 

JanDirk en Marank

5D0F98C2-CF56-41DC-AC66-53233003394486BB435B-14A1-4155-86F3-5C216657487A0603E812-8326-4A09-847E-8269EFBBADCADAEBEC06-93B9-4197-8EAE-A2EE830A9AD7443EAFF4-BD58-49CD-AE9B-2AAB084ACCC5607F3DFF-4FB9-4FA0-AD65-4CCE8A0D9D3FDB914190-09C8-4E97-A4E5-169086A057C673911D31-73E0-4F32-AE60-A4F89E026FAE0F837369-C90A-459D-947C-55E17015D1F5BCA7DB23-3485-4429-88F7-F189F58CBFA3B62F395E-BB1D-47A3-9D5F-6241DAC8113A037AD0E3-80AE-4E51-89EB-8C2F91C044932E1DC262-E4B3-4835-BD6A-41BF0EF6F00B57558991-0CF0-4709-84C9-F6654B61126510DCEDC0-4A35-4D73-8E71-E31666910B28B0E8B69A-DB33-4202-A708-48E3EADE13C7E44D23D8-9EBF-47AF-B532-961122FDFBEA1FF143E3-647A-4F29-BE8F-83A8AF57058BDFC7A7D1-2770-4783-8F2A-97A02EE87622621B312E-DD29-4E44-98BC-0B8067219E518235E928-860B-48A2-A2B1-F34F4A83BB7FA8CEB5C1-3B74-4399-A8CC-588E8B55EE7754113348-F358-41FD-A2B2-F2B33C5A179C7FA02F3C-6FDC-48B6-B9E5-1DB55942A8BE7089450E-ECEA-4182-9603-1989563F7707

Foto’s

2 Reacties

  1. Marjo:
    6 maart 2022
    Lieverds, wat een fantastische reis. Pas goed op elkaar
  2. Marlon de la Fuente:
    6 maart 2022
    Wat leuk om te zien dat jullie genieten. Heel veel plezier.