Tot ziens Burrel, de ferry naar Italië, Casa Cavallo en terug in Oost-Graftdijk

Zondagochtend 15 november worden we wakker met een gek gevoel. Vandaag verlaten we Burrel, de plek waar we ons ruim een maand heel erg thuis hebben gevoeld. De fietsen worden weer op Glimpie gehesen, het surfboard gaat weer aan boord en na het ontbijt en een laatste blik op het mooie uitzicht rijden we door de vallei in de richting van hoofdstad Tirana. De afgelopen weken hebben we ons steeds met de geleende fiat panda verplaatst, dus voor Glimpie is het vast ook weer even wennen aan het slechte Albanese wegdek. We belanden aan het eind van de dag op een camping waar het -vooral in de avond- wel een graad of 10 warmer aanvoelt dan in het heuvelachtige Burrel. De invloed van de zee in de buurt zal hier wel mee te maken hebben. De volgende dag gaan we ook naar zee. We kamperen er op het strand. Dat is natuurlijk altijd speciaal, want ik ken maar weinig plekken in west Europa waar dat gewoon kan. Wel zie je dat Albanië nog niet zo goed is in afvalverwerking. Je komt helaas overal troep tegen. We bekijken ook Durrës, er is een groot amfitheater en restanten van een kasteel. Uiteindelijk is het tijd om naar de boot te gaan. We zijn natuurlijk veel te vroeg, maar nadat we het halve haventerrein hebben doorkruist en we bij het zoveelste balietje worden doorgestuurd komen we eindelijk bij de paspoort controle en blijken we een douanepapiertje te missen. We moeten wachten op een politiebusje waar we achteraan moeten rijden. We kunnen hem met moeite bijhouden. Hij brengt ons een heel stuk verder naar de scanner, Glimpie moet gecheckt. Uiteindelijk zijn we net op tijd weet terug bij de boot en begint ons 18 uur varen naar Ancona, Italië. Na een prima nachtje slaap komen we aan in een mistige haven. Het van boord gaan duurt een eeuwigheid en de rij bij de douane ook. Natuurlijk worden we weer uit de rij gepikt bij de controle, Benno de hond mag Glimpie besnuffelen op verboden middelen, van binnen en van buiten. Niets aan de hand natuurlijk. Maar hehe, eindelijk zijn we weer in de EU. Ik wil heel graag langs bij Ton en Erica in Suvereto, aan de andere kant van Italië. Vroeger heeft Quinlan bij ze op stal gestaan in Bakkum. Zij zijn een tijdje geleden naar Italië geëmigreerd en ik ben erg benieuwd hoe het met ze is en hoe ze nu wonen. Het is nu maar 300 km omrijden, dus we vragen of we welkom zijn. Dat blijkt het geval en via een bezoekje aan Assisi (bekend van de heilige Franciscus van Assisi) en een overnachting bij Siena, komen we aan in het mooie en zonovergoten Toscane. We zijn al vrij vroeg bij Casa Cavallo -huis van het paard- en genieten de hele dag van de mooie omgeving, het weerzien met Ton en Erica en het bekijken van hun prachtig gerestaureerde pand wat nu een bed and breakfast is. We kamperen op hun erf met prachtig uitzicht en hebben het er gezellig. We maken een mooi wandeling door de Toscaanse heuvels en terwijl JD de volgende ochtend een stukje gaat rennen, gaan Erica en ik ook nog met de paarden aan de wandel. Heerlijk om weer even met paarden bezig te zijn! In de loop van de dag vertrekken we weer. Ton en Erica, bedankt! We hebben nu een volgende missie: willen voor eind november in Nederland terug zijn om de verjaardag van Dinie, de moeder van JD te vieren. We hebben dus de tijd om rustig aan te doen. Het weer beslist echter een beetje anders. Na ons vertrek uit Toscane en nog een nachtje aan het strand, waar het wemelt van de wilde zwijnen die uit de bossen bij de campers komen snuffelen, rijden we verder noordelijk. We overnachten aan het Comomeer en daar begint de regen. Zodra we Zwitserland inrijden, ligt er op de hoger gelegen gebieden al sneeuw en de volgende dag wordt er overal meer verwacht. Glimpie heeft geen winterbanden... Dus hup, we rijden Duitsland in. Daar zijn we blij met de kachel van Glimpie, het vriest er al aardig in de avond en nacht. En zo komt het dat we op 23 november, na voor de zekerheid maar een testje gedaan te hebben, ineens bij Chris en Dinie voor de deur staan en de eerste verjaardagsgasten zijn. Ook erg leuk, omdat we niet eens gezegd hadden dat we al op de terugweg waren en ze het echt niet verwacht hadden. Heerlijk samen aan de boerenkool en fijn om weer thuis te zijn!  

De komende dagen maar weer even wennen aan Nederland, terugkijken op mooie avonturen, terugdenken aan al die lieve mensen en dan plannen maken voor ons volgende avontuur, want we zijn niet van plan nu erg lang in Nederland te blijven!

Liefs uit Oost-Graftdijk van JanDirk en Marank