Gezelligheid, op pad met de panda en druk aan het werk

Na een week werken is het tijd voor ontspanning. Zaterdagavond hebben we een etentje bij de schoonouders van de campingbeheerder. Het regent erg hard en we hebben een tocht voor de boeg over een bochtige, slechte weg. Het is hier normaal dat je de linker weghelft neemt als het wegdek beter is dan aan de rechterkant. Dat levert soms spannende situaties op, maar gelukkig weet onze bestuurder de weg en is hij erg behendig. We luisteren Albanese muziek en hebben een heel gezellige avond bij zijn schoonouders, die geen woord Engels spreken. JanDirk weet de heer des huizes voor zich te winnen door met zijn vocabulaire van 5 Albanese woorden, gemixt met wat Spaans/ Italiaans toch een hele conversatie op gang te houden. Janie (zoals JanDirk door hem genoemd wordt) moet vervolgens het hele huis en het stucwerk (de man is technicus en stukadoor) bekijken en we eten er heerlijk. De raki stroomt ook weer rijkelijk. Wel confronterend om te horen dat ze twee jaar geleden een hoop geld hebben betaald om hun zoon naar Engeland te laten gaan. In een vrachtwagen, illegaal. Omdat hij in Albanië, net als heeeel veel jonge mensen, geen toekomst zag. In Nederland geven sommige ouders hun kind wel eens een bijdrage om iets met een huis mogelijk te maken, hier betalen veel ouders om hun kind illegaal naar het buitenland te laten vertrekken, schrijnend om te horen. Ze hebben hun zoon nu al twee jaar niet gezien en hij leeft nu op een illegaal paspoort in Groot Brittannië. Zondag doen we rustig aan, hoeven niet te werken en gaan op pad met de Panda. Het weer is goed en de herfstkleuren zijn prachtig. In de namiddag zijn we weer bij een feestje uitgenodigd. De Italiaanse priester van de kerk waar wij met Glimpie naast geparkeerd staan is jarig en dat wordt gevierd met pizza... en wijn... en raki...en taart als toetje. Gelukkig spreekt een enkeling Engels, want zowel Albanees en Italiaans zijn niet onze sterkste talen. Op een gegeven moment wordt er ook nog fanatiek gezongen: ‘bella ciao, bella ciao’ en wanen wij ons in een aflevering van casa de papel. Gezellig is het wel! 

De weken die volgen bestaan vooral uit veel werken, enorm veel indrukken opdoen en heel veel lieve mensen ontmoeten. Maandag, dinsdag en donderdag werk ik op school, op woensdag en zaterdag bij de nonnen. Vrijdag heb ik vooral de tijd om dingen voor te bereiden qua oefeningen en zondag gaan we meestal op pad in de omgeving. JanDirk werkt de meeste dagen op school. Het dak is dan wel zo goed als klaar, maar er zijn nog veel meer klussen te doen en daarnaast gaat hij met een van de oprichters van de school mee naar allerlei bouwprojecten in de omgeving, helpt mee in de bouw of gaat met een aantal kinderen van de school sporten in het park. We raken al snel helemaal ingeburgerd, hebben vaak uitnodigingen om ergens mee te eten, maar merken ook dat hoe langer we hier zijn, hoe meer we door krijgen hoe ingewikkeld het systeem hier is en wat een armoede hier is. Bij de nonnen 30 km verderop zie ik vooral oudere patiënten met rug/knie/schouderklachten. De mensen hebben hier nog heel erg het idee dat als je bij een fysiotherapeut komt, je een massage krijgt die alles oplost. Het is dan meestal even wennen als ik met ze aan het werk ga met allerlei oefeningen. De communicatie is nog best ingewikkeld. Gelukkig kan er bijna altijd iemand met me mee die enigszins Engels spreekt en kan helpen vertalen. Ik heb zelf af en toe ook nog best wat ‘huiswerk’, want ik bereid meestal wat oefeningen voor die de mensen ook thuis kunnen doen. Dan maak ik tekeningetjes en zet er met behulp van Google translate een korte uitleg bij. Met de kinderen op school gaat de communicatie makkelijker, want een deel kan überhaupt niet goed praten, dus gaat de communicatie toch al non-verbaal. Met de kinderen/ jongeren met wat hoger cognitief niveau is de telefoon met vertaal app mijn beste vriend en omdat ik niet op de WiFi kan vertrouwen heb ik een paar weken een Albanese simkaart. Naast het werken is er af en toe ook tijd voor een dagje Albanese natuur. Met een 4x4 gaan we met wat mensen van school de bergen in en maken een vuur voor een lunch barbecue. Heel gezellig! En ja, voor we het weten zijn we ineens een maand verder. We zouden hier zo aan het werk kunnen blijven, want hoe langer we hier zijn, hoe meer taken we krijgen en hoe meer mensen we leren kennen. Buiten de school  worden we ook gevraagd om bij mensen langs te gaan met fysio vragen. Nu we er nog zijn, gaan we langs en geven waar mogelijk nog advies. Maar we hebben van tevoren duidelijk met onszelf en de mensen hier afgesproken dat we nu een maand hier werken. We weten zeker dat we het hier niet helemaal los kunnen en willen laten, maar we denken dat het sowieso goed is om alle indrukken en ervaringen even te laten bezinken en dan te bedenken wat we in de toekomst eventueel nog kunnen betekenen hier. We doen nog een huisbezoek bij een patiënt om te adviseren wat voor aanpassingen er eventueel nog gerealiseerd zouden kunnen worden (is wel zeer beperkt hier natuurlijk) en gaan langs bij een jongen die vijf jaar geleden in Nederland is geopereerd. Ook maken we een ronde langs hele arme gezinnen om voedselpakketten te brengen. We wanen ons echt eeuwen terug in de tijd, ongelooflijk wat we hier zien. Uiteraard plaatsen we hier geen foto’s van op internet, maar het staat wel in ons geheugen gegrift...

Verder zitten we nu midden in een weekend vol afscheidsmomentjes/ etentjes en zullen over een paar dagen weer verder reizen. We hebben zoveel lieve mensen ontmoet en het zal gek zijn om straks met Glimpie weer verder te reizen.

Daarover later meer, liefs uit Burrel/ Suç van JanDirk en Marank