Wild in Etosha, Tsumeb, Joe’s beerhouse en terug naar Kaapstad

Vanuit Opuwo rijden we naar het zuiden. Het idee is om ergens vóór Etosha te kamperen en dan ‘s ochtends het park in te gaan. Op een gegeven moment komen we bij een controle post. Heeft iets met mond- en klauwzeer te maken. Of we vlees bij ons hebben, wordt er gevraagd. Ja, in de koelkast zit boerewors (zonder ‘t’ in het Afrikaans) voor JD op de braai voor die avond. JD zegt het eerlijk en er zijn twee opties: weggooien of ter plekke opbakken, dan mag het mee. Vlees weggooien is echt geen optie, dus we parkeren de auto aan de kant van de weg en bakken de boerewors ter plekke, tot hij in een bakje kan en van de controlepostmensen wél mee mag. Oké… De reis gaat verder voorspoedig en voor we het weten zijn we al in de buurt. Wachten tot de volgende dag lijkt niet nodig, we gaan gewoon meteen Etosha in! Om half 4 rijden we de poort door en hoewel we langs de doorgaande weg van Opuwo naar Etosha al een olifant zagen, duurt het even voordat we het eerste wild spotten. Etosha heeft namelijk ook geprofiteerd van een goed regenseizoen en er groeit van alles. Het is dus heel groen en dichtbegroeid en dat maakt het wat moeilijker om dieren op te merken. Normaal trekken ze massaal naar de waterholes, maar er is nu op veel meer plekken water te vinden. Maar, al gauw zien we tussen de struiken de eerste zebra’s. Ook worden we nog getrakteerd op wat giraffen en bokkies. We besluiten te kamperen bij Olifantsrus, een campsite met mooi uitzichtsplatform over de velden en een waterhole. Behalve vogels en veel bokkies is er bij de zonsondergang geen groot wild te zien. De wekker staat vroeg, want we willen als het net licht is weer op pad gaan. Dat doen we. In eerste instantie is het weer enorm speuren, maar dan zien we voor ons twee leeuwen lopen op de gravelweg. Ze gaan het struikgewas in en omdat we gezien hebben waar ze heen gaan, kunnen we ze zien liggen onder de struiken in de schaduw. Anders hadden we ze echt nooit opgemerkt. Zo zullen er ook veel dieren zijn die ergens vlakbij ons zijn, maar die we gewoon niet opmerken. We rijden in drie dagen van west naar oost door het enorme park. Het landschap verandert steeds, van dichte begroeiing naar open velden en we nemen vaak uitstapjes naar waterholes. Daar zien we evengoed van alles: jakhalzen, pumba-zwijnen, gemsbokken, springbokken met jongen, wildebeesten met jongen, een kudu met een nog heel klein jong, witte en zwarte neushoorns, veel giraffen, veel zebra’s, mooie en vreemde vogels, waaronder uilen, felroze exemplaren, grappige grote loopvogels, struisvogels en het stikt er ook van de duiven, die overigens een exotischer geluid maken dan de bolle Nederlandse exemplaren. We rijden ook langs de enorme Etosha pan, de vlakte centraal in het park, heel mooi. De tweede kampeernacht in Etosha doen we bij kamp Halali, wat meer aan de oostkant ligt. We hopen de laatste dag nog wat olifanten te zien, want behalve die ene die we de eerste dag zagen, hebben we alleen maar veel olifantenpoep zien liggen. In de ochtend is het weer enorm speuren naar wild, maar na de lunch maken we nog een lus aan de oostkant van het park en daar lijkt het wel of alle zebra’s, giraffen, wildebeesten, springbokken en neushoorns zich verzameld hebben vandaag. Er is overal wat te zien. En, ineens steekt er een olifant de weg over. Hij is alleen dus het zal wel een mannetje zijn. Op weg naar de uitgang van Etosha stuiten we echter op een hele kudde. De dames en de jonge olifanten. Mooi om ze toch nog te zien! Moe van al het speuren en het rijden over de niet zo hele goede wegen in Etosha, komen we nu op een asfaltweg die ons naar Windhoek zal voeren. In Windhoek staat ons opnieuw een PCR test te wachten en moeten we onze kampeerauto inleveren. In één keer naar Windhoek rijden is eind van de middag geen optie meer, dus we kamperen onderweg in Tsumeb, waar we op een camping de auto en de daktent grondig opruimen, schoonmaken en herpakken. Het is vreemd om voor het eerst in ruim twee weken weer verkeersgeluid te horen. Al onze kampeerplekken waren steeds midden in de natuur, dus zagen we ‘s avonds ontelbaar veel sterren en hoorden we alleen geluiden van dieren. Nu is deze camping aan de rand van een stadje en horen we auto’s rijden. Kunnen we alvast weer een beetje wennen als we straks weer in Zuid-Afrika zijn. De volgende dag rijden we naar Windhoek, doen de test en krijgen ‘s avonds de negatieve uitslag. Ik had ook niet kunnen bedenken hoe we in het zó dunbevolkte Namibië covid hadden kunnen oplopen… Dus heb je vakantieplannen, ga er vooral heen! Ze hebben het zwaar gehad zonder toeristen en staan om bezoekers te springen! Je wordt meer dan welkom geheten.

De auto is lekker modderig van alle modderpoelen in Etosha, dus voor we hem inleveren, moet hij eerst gewassen worden. Anders kan het bedrijf niet beoordelen of we hem zonder schade terugbrengen. We zijn ook één van de de weinige gelukkigen zonder lekke banden, ruit- of andere schade, dus de auto komt met bijna vierduizend extra kilometers wel glansrijk door de keuring. Echt een topauto, die Toyota Hilux. Fijn dat de dieselprijs hier wel de helft is van die in Nederland… Slapen in de daktent is ons ook echt prima bevallen; goed matras en kussens en prima ventilatie. Het in- en uitklappen ging ook echt supermakkelijk. Aanrader voor iedereen die van plan is door zuidelijk Afrikaanse landen te reizen!

Zonder auto relaxen we nog een dagje in Windhoek, waar behalve het lekkere eten bij Joe’s beerhouse (ook voor deze vegetariër die geen bier lust) echt bar weinig te beleven valt. Er naartoe lopend, komen we nog wel terecht bij een openluchtconcert met gratis inloop, leuke Afrikaanse muziek waar we even van genieten voordat we verder lopen naar het restaurant verderop. We ontmoeten tijdens het eten nog twee Zuid-Afrikanen die ons - als ze weer terug zijn in Kaapstad - uitnodigen voor een braai. Ben benieuwd of dat er nog van gaat komen, wie weet.

9 maart is het tijd om weer naar Kaapstad te vliegen. Het voelt weer een beetje als thuiskomen, haha. Na de Namibische rust is het wel weer even wennen aan wat meer drukte, maar het is er weer aangenaam weer en iets meer drukte is ook wel weer gezellig. Volgende keer weer Zuid-Afrikaanse verhalen, baia lekker! De foto’s bij deze post zijn wat karig, kan ze vanwege slechte WiFi niet zo goed uploaden en de mooiere foto’s staan op de fotocamera ipv op de telefoon uiteraard.

Een Sonnekus (zo heet het pensionnetje waar we nu zitten) van JanDirk en Marank!

En inmiddels… nu ik dit post is het 11 maart, dus mam: van harte gefeliciteerd en een dikke knuffel😘