De fietser in Parijs, de hereniging en relaxen aan de kust en Dordogne.

Terwijl ik mijn laatste weekje werk, het huis  aan kant maak en met diverse mensen gezellige afscheidsetentjes heb, is JanDirk druk aan het fietsen. 

De eerste dagen treft JD het niet zo met het weer. Hij fietst veel in regen en wind en moet wennen aan zijn zwaar bepakte fiets. Hij heeft leuke overnachtingsplekken via ‘vrienden op de fiets’ en geniet van het buiten zijn en aan niets anders te hoeven denken dan aan fietsen, eten en een slaapplek vinden. Conditioneel gaat alles makkelijk, maar na een dag of drie begint hij wel een gevoelige knie te krijgen. Tsja, de jaren gaan tellen hè... Elke avond bellen we even en hoor ik mooie verhalen, af en toe krijgen we een filmpje op locatie, een echte vlogger die JD! Op onze Instagram ‘vantasten’ meer foto’s en filmpjes hiervan. Ik hoor al aan zijn enthousiasme dat dit niet de laatste keer is dat hij zo’n fietstocht maakt!

Maandag was het mijn idee om naar Frankrijk te reizen, maar aangezien ik vrijdag tot laat gewerkt heb en het weekend nog veel te doen, stel ik dat uiteindelijk een dagje uit. Dinsdag 24 augustus ben ik er klaar voor, sluit ik de deur van ons huisje aan de Groenedijk achter mij heb ik geen idee hoe lang we er weg zullen blijven. Op naar Parijs, waar ik mijn pelgrim ergens zal ontmoeten!

De reis gaat voorspoedig en op wat drukte in België na, rijdt het overal lekker door. JanDirk is van de Santiago-route afgeweken zodra hij de Seine bereikt had en fietst vandaag een dag door Parijs. Eind van de middag treffen wij elkaar op een parkeerplaats vlakbij de binnenring. Ik leg een oranje spanband op het fietspad als symbolische finishlijn en huldig hem met in de berm geplukte bloemen. Fijn hem weer te zien! Vol met verhalen stapt hij bij mij in de camper en rijden we naar Dourdan, ten zuiden van Parijs. Op de ring rijdt het traag en terwijl we heel rustig vooruit komen op de middenbaan, horen we ineens ‘boem!’ Een auto is op onze trekhaak gereden. Glimpie lijkt nog heel, de auto die ons achterop reed heeft wel een best gat in zijn bumper. Vanwege het feit dat gelukkig niemand gewond is, we echt zéér onpraktisch midden op de weg staan en de meneer wel besefte dat het echt zijn fout was, besluiten we allen ons weg te vervolgen. Dag Parijs.

Dourdan is geen bijzondere plaats, maar wel mooi in de heuvels gelegen en superhandig als je op doorreis bent. Aangezien we eerst even gaan relaxen aan de Atlantische kust, overnachten we hier 1 nachtje. Er staan meer Nederlandse campers en één hele mooie grote wordt driftig gepoetst. JanDirk roept nog: ‘die van ons mag ook hoor!’ De meneer verderop reageert er maar niet op. Na een frisse douche de volgende ochtend, gaan we weer verder. Ik zie de blinkend gepoetste camper aan komen rijden om de camping te gaan verlaten en zie tot mijn verbazing een bekende achter het stuur zitten: een inmiddels gepensioneerde collega van Heliomare! Klein wereldje. We maken nog even een praatje en bewonderen de mooie camper. Daarna vervolgen wij onze route naar Le Pin Sec, een voor ons bekende plek in la Gironde, waar een zeer simpele camping vooral heel dicht aan zee ligt. De diverse keren dat we hier zijn geweest was het vooral heel veel surfen. De eerste ochtend doet JD een poging, maar het is niet veel soeps, dus hij is er snel weer uit. De dagen erna wordt het nog minder qua golven, dus surfen zit er echt niet in. Het is wel supermooi zonnig weer, dus we genieten van strand, zon en zee en fietsen af en toe naar een nabijgelegen dorpje. Het lijkt wel vakantie. Na een paar dagen besluiten we dat het tijd is om verder te gaan. Als de wind in de avond wat gaat liggen, wil JD nog even gaan drone-vliegen op het strand. Zover komt hij echter niet. Er schijnt iemand onwel geworden te zijn en ze zoeken iemand die Nederlands spreekt. Ik was net vanuit de douche op weg naar de camper met spullen die daar in moeten. JD Is meteen ready en rent alvast achter de man aan. Ik volg als ik de camper heb afgesloten, maar kan JD niet meteen vinden. Op een gegeven moment hoor ik sirenes en zie ik ‘pompiers’ door de struiken achter de camping rennen. Ik loop erheen, en zie dan JD op z’n hurken bij het meisje zitten. Er is inmiddels meer hulp en een ambulance is onderweg. Het meisje is weer iets meer aanspreekbaar, ze blijkt een paniekaanval te hebben, was even helemaal van de wereld en is nu nog heel erg in de war. We houden haar rustig totdat de ambulance er is en ze mee gaat. Later op de avond horen we dat het beter met haar gaat en dat haar ouders haar komen halen. Een vreemde laatste avond aan zee. 

De volgende dag vertrekken we richting binnenland. Eerst een stukje tolweg, daarna gaan we over tot kleinere wegen. Dat resulteert al snel in een brocanterie hier en een vide grenier (rommelmarkt) daar. Ondanks dat we om 7 uur zijn vertrokken, komen we pas om 3 uur aan in de Dordogne. Maar wat maakt het uit, we hebben de tijd. Glimpie krijgt een mooi plekje aan de rivier en wij nemen een wijntje en een biertje. Proost!

Liefs JanDirk en Marank