Turijnse rommelmarkt, borrelen op het circuit, het Gardameer, de Dolomieten en de bunkerboer

Na de inbraak in Glimpie hebben we even een paar dagen gemopperd. We kwamen er achter dat er toch best veel weg was en het gaf gewoon gedoe. Maar inmiddels zijn alle passen geblokkeerd en opnieuw aangevraagd, mijn rijbewijs en kentekenbewijs opnieuw in aanvraag en we zijn nu in Italië, nieuw land, nieuwe kansen. We belanden op een camping net buiten Turijn. Het ANWB gehalte is hoog, hier moeten we even aan wennen, is niet helemaal wat we zoeken.

We fietsen de volgende dag naar de stad, een klein uurtje. Daar treffen we het, er is rommelmarkt. In Nederland hebben we dat een beetje gemist de afgelopen anderhalf jaar, hier kun je weer struinen tussen de oude zooi. Ik koop een lamp. Echt handig. Staat heus niet in de weg in de camper. Maarja. Daarna drinken we espresso, wandelen door de stad, en bezoeken een museum. Ook zien we een optreden van een muziekgezelschap in een kerk. Ook bezoeken we de Apple store. Om gestolen opladers terug te kopen.
De Fiat fabriek zat vroeger ook in Turijn. Op het dak hadden ze een testbaan waar de auto’s een proefronde reden voordat ze de fabriek mochten verlaten. Die baan willen we zien. Dat is nog niet zo makkelijk. We worden bij diverse plekken afgescheept, het kan niet of we moeten kaartjes kopen voor het museum waarin een architect een tentoonstelling heeft. Vanuit daar kun je dan misschien de baan zien. Maar ik zie in de verte op het dak parasols. Daar moet je toch kunnen komen? De lift gaat niet hoog genoeg. De brandtrap, achter een gesloten deur, wel. We komen terecht bijeen chique bar. Natuurlijk kunnen we even kijken, een cocktail erbij misschien? Dat doen we, Max rijdt tenslotte die dag op Zandvoort dus laten wij er dan op ons terras op de circuitbaan van Fiat ook maar een feestje van maken. We zijn wel de enigen, wel lekker rustig. Na een cocktail en een Spa’tje besluiten we ook maar te gaan eten in het restaurant, la Pista. We zijn er niet echt op gekleed, maar wat maakt het uit. In de korte broek aan de luxe gerechten. Heerlijk is het. In het donker fietsen we terug naar onze camping. De routeplanner maakt er een feestje van, maar gelukkig komen we uiteindelijk aan. Op naar het Gardameer, waar we hopen op een idyllisch plekje aan het water. Dit blijkt een beetje een illusie. De campings zijn vol, duur en heel erg niet ons ding. We vinden een camperplaats, oftewel een grasveld tussen de olijfbomen.  Dat is prima en we kunnen lopend naar het meer en de mooie uitzichtpunten. Tijdens een wandeling raakt JD aan de praat met een Italiaan die er zijn dochter bij roept voor Engelse vertaling. JD bewondert zijn planten die hij aan het verzorgen is en vertelt dat hij uit elk land wel een plantje meeneemt. (Bedankt Dinie voor de zorg voor de Portugese en Afrikaanse cactussen). Spontaan krijgt JanDirk een Italiaanse cactus kado. Die moet nog wel even mee tijdens onze wandeling, maar krijgt natuurlijk een plaatsje in Glimpie. Na twee dagen Gardameer besluiten we noordelijker te rijden en komen in de Dolomieten uit, wow, wat is het daar fantastisch mooi. We vinden een plek waar in de winter ongetwijfeld de skiliften komen en gaan, maar Glimpie staat prima daar met zicht op de Drei Zinnen. Er staan meer busjes, maar de medekampeerders zijn allemaal mensen die komen wandelen, mountainbiken, parapenten of andere buitenactiviteiten gaan doen. We lopen de volgende dag een ronde om de Drei Zinnen (Tre Cime) heen en nog een andere wandeling naar een uitzichtpunt. Supermooi. De nachten zijn fris, een graad of drie, dus we slapen prima. Lago Sorapis is het wandeldoel de dag erna, een blauwgroen meer waarvoor eerst wat hoogtemeters moeten worden gemaakt. Instagram heeft bijgedragen aan een grote populariteit van dit meer, dus we zijn er niet alleen. Neemt niet weg dat het er prachtig is. Na een douche in Glimpie is onze watertank leeg dus gaan we de volgende dag op jacht naar water. Missie uiteindelijk geslaagd, dus we kunnen weer verder. We besluiten een fietstocht voor watjes te gaan doen. We gaan van Toblach, Italië naar Lienz in Oostenrijk fietsen. Het gaat over 46 km bijna alleen maar bergafwaarts. Aangezien de knie van JD het Santiago avontuur heeft moeten bezuren met een blessure, is dit een mooi revalidatieritje. Het is een mooi tochtje, de terugreis is per trein en deels weer per fiets. We zien dan een bunkermuseum. Dit lijkt een mooie plek om Glimpie te parkeren voor de nacht. Het ligt vlakbij de grens van Italië en Oostenrijk en heeft strategisch zicht op het dal. Als we er aankomen is het museum dicht, en als we vragen of we er dan wel mogen parkeren voor een nachtje, worden we naar de boer verwezen van de naastgelegen boerderij. Hij is aan het melken, maar vindt het prima als we er een nachtje staan. Hij blijkt ook de beheerder van het museum en biedt ons een privé rondleiding aan als hij klaar is met melken. Hij laat ons alles zien en vertelt ook hoe hij hier als kind al de bunker inging om er te spelen. En dat terwijl de bunker tot 1993 echt in gebruik is geweest en er dus ook allerlei munitie lag. Mooi dat deze man even tijd voor ons wilde nemen. De volgende dag gaan we nog even langs om gedag te zeggen en stroopwafels langs te brengen (daar hebben we er altijd veel van mee) en gaan we weer op pad. Het mooie weer achterna, Oostenrijk weer in! 

Liefs JanDirk en Marank

Op IG hebben de vantasten ook nog wat fotootjes staan.