Fietsen in Monchique, surfen bij zuid- en westkust, Vanlife en boze locals

Zowel de westkust als de zuidkust van Portugal zijn prachtig. We hebben inmiddels ontelbare baaitjes en stranden ontdekt en elke keer ontdekken we weer nieuwe plekken. We pendelen een beetje tussen Sagres en Lagos en aan de westkust zijn we bij Aljezur en Arrifana. De camping in Aljezur geeft de ultieme Kneipp-ervaring. Het ruikt er non stop naar Eucalyptus. In Sagres hadden we dat ook wel een beetje, maar daar rook het vooral naar jeneverbes. De eucalyptus is nog iets sterker qua geur, heerlijk. Na al het gesurf hebben we ook even zin in iets anders, dus rijden we het Monchique gebergte in. Dit ligt net een half uurtje het binnenland in en het landschap is weer heel anders. We overnachten twee nachten op een prachtige camperplaats in de heuvels. Op het moment dat we het terreintje oprijden komt een meneer op leeftijd ons verwelkomen, maar niet voordat we eerst even een thermometer tegen ons voorhoofd hebben gekregen. We komen door de keuring en krijgen een mooi plekje. Ook mogen we wat mandarijnen uit eigen boomgaard uitzoeken. De volgende dag is het weer eens tijd voor een fietstochtje. We moeten eerst even wat onderhoud plegen, want de kettingen draaien niet helemaal soepel meer rond. Uiteindelijk kunnen we gaan. Mount Foia is de bestemming, het hoogste punt van de Algarve op 900 meter. Een mooie, niet al te steile beklimming met boven prachtig uitzicht. We kunnen de zee zien. Terug naar beneden doen we rustig aan, onze reisverzekering doet immers niets meer in oranje gebied, dus we willen wel heel blijven. Na nog een dagje op de camperplaats maken we de volgende dag een wandeling in de omgeving van de plaats Monchique, ook prachtig. Het is wederom heerlijk weer. Bij de start van de wandeling spreken we wat mensen die druk in hun moestuin bezig zijn en ook sterke drank verkopen die ze zelf produceren. We worden uitgenodigd even te proeven en krijgen meteen een rondleiding om te zien welk fruit ze gebruiken voor de likeur. Al slingerend vervolgen we onze wandeling. Nee hoor, dat ene slokje was geen probleem. De wandeling leidt ons langs kurkbossen, eucalyptus bossen, boerderijtjes, een herder met zijn geiten en uiteindelijk komen we na 10 km weer in Monchique uit. Glimpie staat voor het politiebureau en aan een agent vragen we of er bezwaar is om de nacht door te brengen op die parkeerplaats. Het is geen probleem dus na een hapje eten in het dorp hebben we een prima nachtje voor het politiebureau. Hierna trekken we toch weer naar de kust. In Lagos komen we een mooi surfboard tegen in een surfshop. Ik voel me heel vaak niet heel relaxed met surfen met het grote longboard van JD en met het kleine boardje pak ik geen enkele golf. Ik zwicht dus voor een mooie tussenmaat. De volgende dag probeer ik hem meteen uit en hoewel ik er wederom weinig van bak, ben ik niet meer angstig. Dat er maar veel mooie surfsessies mogen volgen, golven genoeg hier. Vlakbij Portimão bezoeken we ook nog een toeristische attractie. Tenminste, in de zomer schijnt het er heel druk te kunnen zijn. De Benagil-caves. Je kunt er zomers naartoe met een bootje, SUP of kano, maar in dit seizoen niet. Wij zijn toch benieuwd en gaan dus al peddelend op onze surfboards de zee op, om de rotsen heen en dan de grot in. Het is erg mooi en vooral heel bijzonder dat we er helemaal alleen zijn. 

Inmiddels begint de sfeer onder de camperaars wel een beetje te veranderen. We horen steeds meer verhalen van mensen die weggestuurd worden van parkeerplekken (ook overdag), we komen mensen tegen van wie de busramen zijn ingegooid, we vinden briefjes onder de ruitenwissers (wat in ieder geval wel vriendelijker is dan het ‘go home’, wat ook wel met graffiti op bussen wordt gespoten), oftewel, de lokale bevolking is een beetje klaar met de campertoeristen. Deels is dat begrijpelijk, want er is een groep mensen die overal overnacht, afval achterlaat, in de struiken schijt en nooit een betaalde overnachtingsplek heeft. Deels is het natuurlijk dom dat op bepaalde plekken geen faciliteiten aanwezig zijn. Op de parkeerplaats bij het fort in Sagres kunnen makkelijk 200 campers staan en in het laagseizoen staan er zeker 80. Als iedereen een paar euro zou betalen en er zou een toiletgelegenheid zijn, dan is het een win win situatie voor iedereen (iets aan inkomsten, iets aan werkgelegenheid, geen overlast) maar dat commerciële inzicht lijkt hier te ontbreken. Nu staat iedereen er voor niets en komt de politie eens in de zoveel tijd iedereen wegsturen (afgelopen week gebeurd, wij stonden toen op een camping). We spreken medecamperaars en je merkt dat de sfeer verandert. De locals nemen steeds vaker het heft in eigen hand om de vanlifers weg te jagen, er schijnen hele whatsappgroepen te zijn die erop uit trekken om mensen ‘s nachts weg te jagen. Wij wisselden het ‘wild kamperen’ vaak af met een verblijf op campings, maar het lijkt er op dat we hier nu niet echt meer een keuze in hebben, jammer. 

Na een paar weken met supermooi weer, is het ook hier nu een beetje herfstig aan het worden, we zullen eens kijken hoe die Portugese herfst is en of de sfeer hier nog een beetje gezellig blijft! 

Tot de volgende keer, liefs JanDirk en Marank